ELODIE EN BRETTE
‘Hoezo dan? Ik dacht juist dat hij harstikke lief voor je was.’
‘Was ja, dat zeg je goed, wás. Ik dacht dat aanvankelijk ook.’ Elodie keek naar het venster. De regen tegen het raam werd gecentrifugeerd door de wind. Het ongrijpbare voorval had een onuitwisbare indruk op haar gemaakt.
‘Twee, drie vier… Elodie niet dromen.
Links omhoog. Denk aan de tenen.’ De stem van mevrouw Halette gleed snijdend door de zaal. Ze eiste altijd het uiterste. Brette keek Elodie betekenisvol aan.
Een lach in beider ogen gevolgd door een zoektocht naar concentratie. Pianotonen van de Zauberflöte. Geklap van Halettes handen. De regen. Buiten. Ook binnen, in Elodies gemoed. Onophoudelijke regen, gelukkig stond ze vandaag niet op de markt.
‘Maar het blijkt prins Tamino dus niet te zijn?’
‘Misschien was het Papageno wel maar ben ik niet zijn Papagena!’ Ze barstten in proesten uit.
‘Concentratie alsjeblieft. Geldt ook voor jou Brette. Smoezen na de les! Opperste concentratie graag.’ Andere meiden keken geïrriteerd. Elodie beantwoorde hun blik met een brutale oogsopslag en stak even haar tong uit. De pianotonen brachten haar gelukkig terug in het ritme.
‘Wat was er nou aan de hand? Is Papageno niet al te snugger?’
‘Was het maar waar, het ligt helaas complexer. Gisteren tijdens het koken. Ik zat in de tuin, genoot van het mooie weer. Hij bleef maar bezig, duurde uren. Toen hij eindelijk naar buiten kwam, overviel me plotseling een gevoel van onrust en ongenoegen en ik wist dat het niet van mij kwam. We waren slechts met z’n tweeën dus vroeg ik hem ernaar. Daarop reageerde hij verbaasd en ontkennend ook. Natuurlijk deed hij dat, zou ik ook doen wanneer ik iets te verbergen had.’
‘Hij was aan het koken en toen ging het mis, begrijp ik dat goed?’
Edgar Degas, Dancers Practicing at the Barre 1877
‘Ja, helemaal mis. Ik gaf hem nog de kans, veroordeelde hem er niet om en bood hem de mogelijkheid om het te verklaren. Maar nee hoor, hield vol dat hij van niets wist.’
‘Maar er was toch ook niets voorgevallen?’ Brette trok haar balletslippers uit. Het roze canvas gleed soepel door haar handen. Ze boog de zolen zonder er aandacht aan te schenken, die was namelijk gevangen door Elodie.
‘Wat ik al zei, ik wist dat het niet van mij was dus het moest wel van hem zijn. Onverwerkte emotie waarschijnlijk, blokkades die hij nog niet heeft opgeheven. Waarschijnlijk blijft hij verder weg van zijn gevoel dan dat hij tot nu toe gezegd heeft.’
Brette keek naar het raam. Regen had plaatsgemaakt voor een flauwe zon. Ze begreep haar vriendin niet, maar wist dat ze er niet over door moest vragen. Dit was haar eigenaardige kant waarvan ze weg wilde blijven. Verwende kant. Verwaande kant. Misplaatst
‘Tot volgende week dames. Graag iets meer concentratie dan.’ Hallette stak haar hoofd door de deurpost van de kleedkamer, glimlachte vriendelijk. Ze was alleen streng in de balletzaal. Brette knikte, Elodie keek ijzig naar de grond. Brette had geen idee wat haar vriendin dacht, wilde het ook niet weten.