​Erik de la Porte

Toen ik een jaar of tien was, wist ik het zeker: ik zou schrijver worden. Niet omdat iemand het me had verteld, maar omdat ik voelde dat taal mij iets gaf wat ik nergens anders vond. Een schoolopdracht werd een verhaal, een verhaal werd een wereld. En ik merkte dat ik daar wilde wonen — in die wereld van woorden.

​

Tien jaar later zei ik tegen mijn vrienden dat ik de verhalen in mijn hoofd ooit zou opschrijven. Maar eerst, vond ik, moest ik nog dingen meemaken. Reizen. Verdwalen. Zoeken. En dat deed ik. Op mijn dertigste realiseerde ik me dat er nog één stap ontbrak: verdieping. Ik dook de kunst in, de filosofie, de geschiedenis. Alles om beter te leren zien, scherper te denken, dieper te voelen.

​

Wat begon als een verlangen werd een noodzaak. Schrijven is geen keuze meer, het is mijn manier van zijn geworden. Met een potlood en een notitieboek. In stilte, op zoek naar klank. In mijn wereld, zoekend naar de wereld. Voor mijn moeder. Voor mijn vrienden. En bovenal: voor jou.

​

Ik probeer te schrijven zoals ik zelf graag word geraakt: oprecht, bedachtzaam, ontroerend. Mooie dingen die mij raken probeer ik te vangen in taal. Ik fantaseer over morgen, droom over wat nog komt. En ik kijk terug, naar gisteren — naar wat is geweest en in taal opnieuw kan ontstaan.

​

Esthetiek. Ethiek. Geschiedenis. Esthetiek, omdat schoonheid geen vanzelfsprekendheid is. Ethiek, omdat het moeilijk is te weten wat goed is — en nog moeilijker om daarnaar te leven.
Geschiedenis, omdat het verleden ons vormt, maar ook opent voor verwondering.